Sitt sýnist hverjum

Í vangaveltum mínum um lífið og tilveruna rifjaðist upp fyrir mér dálítið skondið atvik sem vinkona vinkonu minnar lenti í í Hagkaupum einn góðan veðurdag. Þessi kona sem er á mínum aldri eignaðist nokkur börn í rykk á sama tíma og hún kláraði háskólanám eins og sönnu íslensku hörkukvendi sæmir. Þar sem hún var að versla með fulla körfu að gríslingum hittir hún gamlan skólafélaga. Gaurinn vindir sér upp að dömunni sem honum þótti greinilega ansi efnileg á sínum tíma. Þau fara að spjalla og einhvers staðar í spjallinu segir hann um leið og hann horfir yfir gríslingahópinn: "Ég sem hélt að það yrði nú alltaf eitthvað mikið úr þér".
Ég veit ekki hvað þessi ungi maður hafði afrekað á þessum tíma og hálfpartinn efast um að hans listi hafi verið í hálfkvist á við hennar. Hann hefur örugglega meint þetta vel greyið og bara fundist frekar lítið til þess koma að vera með barnaskara í eftirdragi. Hver getur það ekki? Þegar maður veit hins vegar betur finnst manni þetta starf ekki bara það merkilegasta sem maður hefur unnið heldur mætti bara alveg gera meira úr því en gert er. Mér finnst að barnauppeldi ætti að vera ansi ofarlega á ferilskránni þegar sótt er um starf úti á vinnumarkaðinum. Í starfi uppalanda þjálfast nefnilega margir góðir eiginleikar sem ansi mikilvægt er að hafa í hvaða starfi sem er. Ekki bara þjálfast þolinmæðin, hin góða þolinmæði, heldur einnig umburðalyndi, skipulagni, reglusemi, hrós og stjórnun, svo eitthvað sé nefnt. Maður lærir að multitaska á þann hátt sem ekki neins staðar verður kennt.

Skæruliðaherþjálfi verður því efst á minni ferilskrá það er víst :)